این ادعا به این صورت قابل توجیه است که سازمان نظام ز با گذشت مدت کوتاهی پس از فارغ التحصیلی و دریافتز به کار مهندسان، مسئولیت سنگین نظارت را به آنها واگذار می کند و این در حالی است که بسیاری از این مهندسان تازه کار، تخصص و صلاحیت لازم برای این امر را ندارند. 

این مسئله زمانی خود را بیشتر نشان می دهد که مسئولیت نظارت بر پروژه های سازندگان و انبوه سازان دارای ده ها سال سابقه کار اجرایی و تخصصی، به این مهندسان ناظر واگذار می شود. این مسئله علاوه بر اینکه به دلیل وجود اختلاف نظر بینر ناظر و سازنده ذی صلاح، منجر به بروز تنش در طول مراحل ساخت و پیشرفت پروژه می شود، بر موضوع مهم دیگری تحت عنوان شناسنامه فنی ملکی ساختمان نیز تاثیر منفی به همراه دارد.

از دیدگاه کارشناسان، این تاثیر منفی در پروسه صدور شناسنامه فنی ملکی ساختمان و تایید و امضای آن توسط مهندس ناظر قابل مشاهده است. به طوری که استفاده سازمان نظامزاز مهندسان ناظر تازه کار و جوان به عنوان مرجع تعیین کننده شناسنامه فنی، خطای بزرگی در فرآیند صدور شناسنامه فنی ساختمان است.

در این میان تجربه نشان می دهد، سازمان نظام مهندسی فاقد توان لازم برای اجرای یک تنه طرح شناسنامه فنی بوده و آزمایش خود را در این زمینه به خوبی پس نداده است. لذا ورود مهندسان ناظر کاملا حرفه ای و ذی صلاح جهت تکمیل شناسنامه فنی ملکی براساس روند اجرای پروژه الزامی است.

بر اساس این گزارش، با توجه به اینکه سازمان نظام مهندسی چندان امکان این را ندارد که متناسب با شرایط پروژه های ساختمانی، از مهندسان دارای تجربه و تخصص بالاتر استفاده کند، اقدام به استفاده از ناظران تازه کار بر نحوه اجرای شرکت های مجری ذی صلاح مثل انبوه سازان یا شرکت های ساختمانی با ده ها سال سابقه کار و تخصص می کند که از دیدگاه این سازندگان، این ناظران صلاحیت نظارت بر کار آنها را ندارند.

شاید در نگاه اول این مسئله چندان مهم به نظر نرسد، اما به اعتقاد دست اندرکاران و فعالان صنعت ساخت و ساز، این امر جای بحث و بررسی فراوانی دارد. در همین راستا یکی از پیشنهادات "بازنگری در قانون" است. به نحوی که افراد حرفه ای و صاحب صلاحیت بر امر مهم نظارت بر ساختمان ها -که منتهی به تایید و صدور شناسنامه فنی ملکی ساختمان می شود- دخالت کنند و صرفا اخذ پروانه اشتغال به کار مهندسی و مدرک تحصیلی و شرکت در آزمون ورود به حرفه، معیار سنجش تخصص آنها نباشد. این افراد معتقدند که هرچند مهندسان نظام مهندسی، دوره های کارآموزی را سپری کرده و مباحث تئوری را در دانشگاه آموخته اند، اما طی مراحل مذکور و کسب پروانه اشتغال به کار نمی تواند ضامن حرفه ای بودن آنها باشد. مهندسان زمانی می توانند ادعای تخصص داشته باشند که بهره کافی را از تحصیلات دانشگاهی و دوره های کارآموزی ببرند؛ اما ضعف هایی نظیر نقص در نظام آموزشی کشور، عدم پاسخگویی به نیازهای علمی و عملی دانشجویان رشته های مهندسی در دانشگاه ها، کمبودهای موجود در مراحل اعطای پروانه اشتغال به کار، صوری بودن دوره های کارآموزی و کارورزی، مهندسان غیرحرفه ای بسیاری را وارد عرصه نظارت بر ساخت وسازها می کند.