وزیر راه و شهرسازی در این همایش مجموعه ای اظهارات استراتژیک و چشم انداز توسعه شهری و توسعه ساختمانی را مطرح کرده است که تاکنون از زبان وزرای پیشین شنیده نشده است.

عمده ترین نقطه نظر آخوندی در این همایش در دو محور خلاصه شده است. در محور اول وی تاکید کرده است که شهر مجموعه ای از ساختمان ها نیست، بلکه شهر یک اندام واره زنده است که مجموعه مناسبات شهروندان را تشکیل می دهد.وزیرراه وشهرسازی ضمن اظهار تاسف ازاینکه  شهرها با مشکلات بسیار جدی مواجه هستند اضافه کرده حل این مشکلات  نیازمند تغییر اساسی نگاه ها از مفهوم شهر به معنای مجموعه ای از ساختمان ها و رسیدن به مفاهیمی مانندc، آسایش و رفاه شهروندان است که به شهر هویّت یک سازمان اجتماعی می بخشند.

چنانچه بخواهیم این نگاه وزیرراه وشهرسازی را با وزرای پیشین مسکن بررسی کنیم می بینیم که دردوره های عبدالعلی زاده،سعیدی کیا ومخصوصا نیکزاد به هیچ وجه چنین نگاهی به حوزه شهروجود نداشته است، به طوری که عمده این وزرا اساسا شهر را مجموعه ای از ساختمان های کنار هم می دانستند که از طریق معابر و گذرگاه ها به هم متصل می شوند.نقطه اوج این نگاه کمی به شهر دردوره وزارت علی نیکزاد بروز کرد که این نگاه در

پروژه های مسکونی مهر خود را نشان داد.درمسکن مهر متاسفانه محور کار ساخت مسکن بدون درنظرگرفتن تهیه امکانات روبنایی وزیربنایی صورت گرفت وهمین رویکرد باعث شده که امروز با وجود ساخت هزاران واحد مسکونی دراقصی نقاط کشور عملا آنها از قابلیت سکونت برخوردارنباشند.به اعتقاد کارشناسان تاکید وزیرراه وشهرسازی به ضرورت تغییرنگاه به حوزه شهرعملا به معنای آن است که نگاه به مسکن ازحالت کمی که دردورهای قبل رایج بوده به نگاه کیفی تغییر پیداکرده است که این امر می تواند نقطه عطفی برای این حوزه باشد.

اما در محور دوم  وزیر راه و شهرسازی از مهندسان درخواست کرده که به حوزه مهندسی به عنوان تکنیک صرف نگاه نکنند.  آخوندی تاکید کرده مشکل وضعیت کنونی مهندسی ما تنزل آن به تکنیک است تا جایی که اگر واژه کنترل را از قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان حذف کنیم کل این قانون فرو می ریزد حال آنکه در مهندسی مباحث طراحی، پژوهش و محاسبه نیز وجود دارد.

این نگاه وزیرراه وشهرسازی درحالی است که تا پیش ازاین نیز نگاه به حوزه مهندسی صرفا به فروش خدمات مهندسی محدود بوده است ودراین زمینه نیزچنین رویکردی دردوره های وزرای قبلی بی سابقه بوده است.

 به اعتقاد صاحب نظران حوزه مهندسی، این اظهارنظر در واقع به نوعی دعوت وزیر از مهندسان است تا آنها از تکنیسین های اجتماعی خارج شوند و به جای تکنسین فروش خدمات مهندسی به یک افراد اثرگذار در جامعه تبدیل شوند.

در واقع به نظر می رسد وزیر راه و شهرسازی از جامعه مهندسان درخواست کرده که آنها با شیوه های مختلف با جامعه ارتباط برقرار کنند و به جای اینکه در ازای ارائه خدمات مهندسی حق الزحمه دریافت کنند مسئولیت راهبردی جامعه را به عهده بگیرند و با تهیه نقشه راه، مناسبات اقتصادی، بازده تولیدی ، سطح رفاه اجتماعی و میزان توسعه یافتگی جامعه را ارتقاء دهند.

به اذعان کارشناسان بزرگترین مانع در تحقق این ایده خود مهندسان هستند که خود را مامور توسعه تکنولوژی نمی دانند و بیش از هر چیز خود را کارگزار سرمایه می دانند.

گفته می شود تغییر این نگاه صرفا از ناحیه خود مهندسان امکان پذیر است و هیچ نهاد و ابزار قانونی نیز نمی تواند این نگاه را تغییر دهد. به هرروی با توجه به نقش تکنولوژی در رعایت حقوق شهروندی حال جای این سوال است که چقدر زمان نیاز است تا این نگاه در بین مهندسان تغییر یابد تا بستر اجرایی ایده آل های وزیر نیز فراهم شود؟