کنزو تانگه” در شهر کوچک “ایمباری” ( Imbari ) در جزیره “شیکوکو” ( Shikoku ) ژاپن متولّد شد . او جایزه‌ی پریتزکر ( Peritzker ) را در سن ۷۴ سالگی نصیب خود کرد .
گر چه معمار شدن بسیار فراتر از رویاهای بی‌قرار او به‌ عنوان یک پسر بود ، آثار لوکوربزیه ( Le Corbusier ) بود که تجسّم او را به وجد آورد تا در سال ۱۹۳۵ به‌ عنوان دانشجوی معماری در دانشکده معماری دانشگاه توکیو شروع به تحصیل کرد . در سال ۱۹۴۶ استادیار دانشکده معماری دانشگاه توکیو شد و همزمان آتلیه معماری “تانگه” را راه‌اندازی کرد . از دانشجویان او می‌توان “فومی‌هی‌کو‌ ما‌کی” ( Fumihiko Maki ) ، “کوجی کامی‌یا” ( Koji Kamiya ) ، “آراتا ای‌سوزاکی” ( Arata Isozaki ) ، “کی‌شو کوروکاوا” ( Kisho Kurakawa ) و “تانه‌او اوکی” ( Taneo Oki ) را نام برد .

“تانگه” مسئول بازسازی شهر جنگ‌زده‌ی هیروشیما بود . پارک ِ “صلح” و مرکز شهری که او طراحی کرد ، هیروشیما را به یک نماد جهانی برای بشری که آرزوی صلح در سر دارد تبدیل کرده است . در همان سالی که او موفّق به کسب جایزه‌ی “پریتزکر” شد ، او طرح‌های خویش را برای سالن بزرگ شهر توکیو علنی ساخت . که تشکیل شده بود از یک سالن Assembly Hall ، یک سالن اجتماعات ، یک پارک و ۲ برج . تانگه هم‌چنین به عنوان استاد میهمان در دانشگاه MIT فعّالیّت داشت . هم‌چنین در دانشگاه‌های هاروارد ، ییل ( Yale ) ، واشنگتن ، پرنسیتون ، کالیفرنیا در برکلی و دانشگاه‌های آلاباما و تورنتو به عنوان سخنران فعّال بود .
رساله‌ی دکترای او در سال ۱۹۵۹ با عنوان “ساختار شهرهای بزرگ با توجه به اندازه و موقعیّت آن‌ها” که در واقع بیانی بود از ساختار شهری با توجّه به جابجایی ِ مردم به/و از محل کار . طرح جامع او برای شهر توکیو در سال ۱۹۶۰ ، پاسخ منطقی تیم “تانگه” به این مشکلات بود که طبیعتی فکر شده را برای شهر قائل می‌شد که اجازه‌ی رشد و تغییرات را به شهر می‌بخشید . “طرح جامع” توکیوی او توجّهات بسیاری را به سمت خویش معطوف ساخت . چرا که ایده‌ی نوی او مشتمل بر گسترش شهر از کناره‌های ساحلی بوسیله‌ی پل ، خرابه مصنوعی ، پارکینگ‌های شناور و “کلان ساختارها” در نوع خود بی‌نظیر و بسیار بدیع بود .

طرح‌های جامع شهرسازی دیگر در سال ۱۹۶۷ برای استان فی‌یرا ( Fiera ) بولونیا ( Bologna ) در ایتالیا شروع شده بود . و نیز برای شهر جدیدی با جمعیت ۶۰۰۰۰ نفر در کاتانیا ( Catania ) ایتالیا . با تمام این فعّالیّت‌ها در ایتالیا ، جای تعجّب ندارد که Olivetti کار طراحی دفتر مرکزی ژاپنی خود را به او واگذار کرد . برای کلیسای جامع “مریم مقدّس” شهر توکیو او تعداد زیادی از کلیساهای سده‌های میانه را بازدید کرد : “پس از بازدید از فراخنای بهشتی و فضای روحانی بهشتی آن‌ها شروع به تجسّم کردم و تصمیم گرفتم با ابزار مدرن و در قالب مدرن آن‌ها را ارائه کنم . ” مرکز خبرپراکنی و انتشارات “یامانی‌شی” ( Yamanishi ) در کوفو ( Kofu ) ژاپن ، بسیاری از ایده‌های تانگه را به کار می‌گیرد : پلکان‌های سیلندری ، آسانسورها ، سیستم‌های تهویه و سیستم‌های الکتریکی . فضاهای افقی ارتباط‌دهنده آن‌ها به ساختمان‌هایی که در امتداد یک خیابان واقع شده‌اند ، متصّل شده است . برخی از قطعات زمین خالی و برخی دیگر احداث شده هستند . مهم‌ترین جنبه ، توانایی بالقوّه گسترشی است . فضاهای خالی میان کف‌ها که اکنون در حکم فضای باز عمل می‌کنند که در صورت نیاز می‌توان تبدیل به گل‌خانه نمود .
تنها پروژه کامل شده “تانگه” در ایالات متحّده ، قسمت الحاقی موزه هنر “مینیاپولیس” ( Minneapolis ) است که طراحی کرد . قسمت اصلی این موزه در سال ۱۹۱۱ بوسیله‌ی Mckim Mead & Whit در سبک نئوکلاسیک طراحی شده بود . در سنگاپور ، تانگه شماری از ساختمان‌های اصلی و بزرگ را طراحی کرده است ؛ The Overseas ، Union Bank ساختمان GB ، مرکز مخابرات و موسسه تکنولوژی نانیانگ ( Nanyang )
هتل Akaska Prince در توکیو ، اکنون به نمادی از این شهر برگشته است . بناهای دیگر شامل مرکز ” Sogesttv ” ، ساختمان ” Henaei Mori ” ، موزه تاریخ ” Hyogo ” ، بازسازی بخش‌هایی از یادمان صلح هیروشیما ، مدرسه‌ی ” Tohin ” ، مرکز فرهنگی ” Ehime ” و هم اکنون نیز پروژه‌های جدیدی در مرحله‌ی طراحی قرار دارند . مانند موزه‌ی هنری “یوکوهاما” و دفتر ژاپن دانشگاه سازمان ملل .

در تمام پروژه‌های او ، یک تِم کلّی به چشم می‌خورد که او به قالب کلمات این‌گونه بین‌شان می‌کند :
“معماری باید چیزی داشته باشد قلب انسان آن‌را طلب می‌کند . اما هم‌چنان ، فرم‌های ساده ، فضاها و نماها باید منطقی باشند . کار خلاق امروزه با دو عامل هم‌زمان فن‌آوری و انسانیّت گره خورده است . نقش سنّت همانند یک کاتالیزور است که یک فرایند شیمیایی را تسریع کرده و جلو می‌اندازد . اما در پایان آزمایش دیگر قابل تشخیص نیست . سنّت ، می‌تواند در فرایند خلق نقشی به عهده گیرد . امّا به خودی خود دیگر نمی‌تواند خلّاق باشد

ـــــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ــــ
دنیای معماری در ماه مارس سال ۲۰۰۵ دو نفر از معماران برجسته قرن بیستم را از دست داد. یکی از این دو نفر “رالف ارسکین” از انگلستان و “کنزو تانگه” از ژاپن بودند که هر در سن ۹۱ سالگی درگذشتند. این دو معمار عالیرتبه سراسر عمر خود را صرف خدمت به جامعه معماری و مردم کردند.

“کنزو تانگه” در سال ۱۹۱۳ در اوساکای ژاپن متولد شد. وی در دانشگاه توکیو و در رشته شهرسازی و مهندسی به ادامه تحصیل پرداخت. در سال ۱۹۶۱ موسسه ای با عنوان “کنزو تانگه آرتک” که بعد ها “کنزو تانگه آسوشیتس” نام گرفت را تأسیس کرد و تا زمان بازنشستگی اش یعنی سال ۱۹۷۴ در دانشگاه توکیو به تدریس مهندسی شهرسازی مشغول بود.

عملکردهای کاری وی باعث شد که ۱۳۰ معمار در سراسر جهان دست به کار شوند که در این میان دو معمار با نام های “فومیهیکو ماکی” و “آراتا ایسوزاکی” به شهرت رسیدند. “تانگه” در سال ۱۹۴۹ پس از طراحی شاهکار وی برای بازسازی مخروبه های هیروشیما پس از جنگ جهانی دوم به مرکز ثقل توجه جهان معماری مبدل گشت. وی “مجموعه یادبود و موزه” هیروشیما که در ۶ آگوست سال ۱۹۴۵ بمباران اتمی شد را ساخت. وی در پیشرفت و توسعه ژاپن نقش مهمی را ایفا کرد و در سال ۱۹۶۴ استادیوم المپیک توکیو را بنا کرد. وی همچنین در سال ۱۹۶۷ کار ساخت مرکز رادیویی و تلویزیونی را به پایان رساند و در سال ۱۹۹۱ ساختمان مرکزی شهر توکیو را بنا کرد
  ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــ

کنزو تانگه متولد ‌١٩١٣ در اوزاکا ژاپن که علاوه بر به‌جای گذاردن شاهکارهای معماری فراموش نشدنی و تحسین برانگیزی در قرن بیستم، تزها و پیشنهادات کاملا نویی را در عرصه طراحی شهری نیز ارایه کرده، تلاش خلاقانه و ثمربخشی را برای پیوند دادن سنت ژاپنی و نوجویی مدرن به نمایش گذارده است.

او سال‌ها به تدریس معماری و طراحی شهری در دانشگاه توکیو و دیگر دانشگاهای دنیا اشتغال داشته و معماران سرشناسی همچون آراتاایسوزاکی و کیشو کوروکاوا از دانشجویان آتلیه تانگه بوده‌اند.

کنزو تانگه در سالهای قرن بیستم در پنج قاره جهان فعال بوده است؛ طرح بنای صلح یادبود فاجعه هیروشیما و پارک و ساختمانهای ملحق بدان (مسابقه ‌١٩۶۴) در مکانی که در ششم اوت ‌١٩۴۵ انفجار نخستین بمب اتمی را به خود دید، از نخستین پروژه‌های کنزو تانگه است.

او در پلان توسعه شهر توکیو (‌١٩۶٠)، تغییر و گسترش شهر را به مثابه مشخصه اصلی طراحی شهری خود در امتداد خلیج‌ها پیشنهاد کرده است. اما مشهورترین اثر او بی‌تردید سالنهای المپیک ‌١٩۶۴ توکیو (‌١٩۶٠) است

این سالنها دارای آوازه جهانی هستند و در هنر ژاپنی به مثابه ابتکاری که در سنت ملی ثبت گردد جای گرفتند.

تانگه طرحهای به انجام نرسیده‌ای هم در تهران داشت؛ برج‌های سه‌قلوی مسکونی هتل ‌٧٠٠ اتاقه (در تقاطع بلوار کشاورز و خیابان حجاب فعلی) و مجموعه شهری در تپه‌های عباس‌آباد (همزمان با ارایه طرحهای پیشنهادی توسط لوی کان و سپس ارایه طرح مشترک به درخواست کارفرما) از آن جمله‌اند که هر سه در سال ‌١٣۵٣ / ‌١٩٧۴ ارایه شده‌اند

كليساي مريم مقدس

ساختمان شهرداری توکیو