زنده یاد قهرمانپور از اعضای انجمن مفاخر معماری ایران و جامعه مهندسان مشاور ایران بود و عضویت در کانون مهندسان معمار دانشگاه تهران و همچنین شورای عالی جامعه مهندسان معمار ایران در زمره فعالیت های جمعی این معمار برجسته به شمار می رود.

توسعه ترمینال های 1 و 2 فرودگاه مهرآباد و ترمینال بین المللی حجاج مشهد، ساختمان اداری میرداماد، ساختمان وزارت رفاه، متل عسلویه، ساختمان استانداری تهران و ده ها خانه، مجتمع مسکونی، اداری و ویلایی در کشور تنها بخشی از فعالیت های او به عنوان یک معمار است.

زنده یاد قهرمانپور معمار هنرمندی بود که علاوه بر مطالعه در زمینه موسیقی، با سازهای کلاسیک و سبک های موسیقی نیز آشنایی داشت. هرچند او در زمینه عکاسی، نقاشی، طراحی و حکاکی نیز فعالیت های موثری داشته است.

آثار:

• ترمینال های فرودگاه مهرآباد
• ترمینال بین المللی مشهد
• وزارت رفاه اجتماعی

ساختمانهای اداری میرداماد ، نفت و دهها مجتمع مسکونی و ویلاهای خصوصی در تهران و شمال ایران...

منبع : مركز معماري تهران

«علی كرمانيان» متولد شهريور 1344 د ر تهران
 سوابق آكادميك:
 1369 فوق ليسانس معماری از مدرسه‌ی معماری Bartlett دانشگاه UCL لندن با رتبه‌ی ممتاز
1369 تدريس به عنوان دستيار در دانشكده‌ی PCL لندن
1370 تدريس در دانشگاه آزاد تهران مركز
1371 مدير گروه معماری دانشگاه آزاد تهران مركز
1372 برگزار كننده و عضو هيئت داوران اولين مسابقه‌ی معماری دانشجويی كشور

سوابق حرفه‌ای:
1367-1370 كا ر در دو دفتر معماری Price و Dusek در لندن
1370 تاسيس دفتر معماری علی كرمانيان و همكاران در تهران با فعاليت‌های طراحی، نظارت و مديريت اجرای پروژه‌های معماری
1380 منتب هيئنت داوران جايزه‌ی بزرگ معمار
1383 منتخب هيئت داوران جايزه‌ی بزرگ معمار
1383 رتبه‌ی چهارم مسابقه‌ی شهرداری بم

ساير فعاليت‌ها:
1370 تحقيق در زمينه‌ی آموزش معماری
1374 تحقيق در زمينه‌ی شكل‌گيری معماری و شهرسازی تهران
1377 تحقيق و بررسی در زمينه‌های «هويت و معماری» و «نقد»
1380 مشاركت در ساخت فيلم سينمايی سفره‌ی ايرانی با كيانوش عياری
1381 مشاركت در ساخت فيلم سينمايی سفر مردان خاكستری با اميرشهاب رضويان
1382 عضو فعال گروه پروژه‌ی بم
1383 دبير مسابقه‌ی بين‌المللی آتی سنتر
1383 عضو جامعه‌ی مهندسان معمار ايران با فعاليت در گروه‌های فرهنگی «تيم تهران» و «نظام معماری»

منبع: مركز معماري تهران

امیر نصرت منقح (زاده ۱۳۰۲) مهندس و معمار معاصر ایرانی و از پیشکسوتان این حرفه در ایران است.

تحصیلات

او در سال ۱۳۰۲ در تهران به دنیا آمد پدر وی ابراهیم خان منقح (یمن السلطنه) سومین شهردار تهران بود وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در شهرهای شیراز و اصفهان و تهران گذراند. وی پس از تحصیل در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، در سال ۱۳۲۵ با مدرک فوق لیسانس معماری این دانشکده را ترک کرد. ۵ سال بعد، با استفاده از بورسیه سازمان ملل متحد، در کشورهای اروپایی چون فرانسه، سوئد، نروژ و دانمارک به پژوهش درباره ساختمان‌های بهداشتی، آموزشی و مسکونی پرداخت و به ایران بازگشت.

زندگی حرفه ای

پس از بازگشت به ایران مدتی را در وزارت کار و سازمان بیمه‌های اجتماعی گذراند و سپس مؤسسه «امیر نصرت منقح و همکاران» را تاسیس نمود، که بستری برای فعالیت او در مورد طراحی و نظارت بر طرح‌های ساختمانی و زمینه‌ای برای همکاری با زنده یاد یوسف شریعت زاده (از معماران فقید معاصر ایران) گردید. در این همکاری که در سال ۱۳۳۷ تحت عنوان «مؤسسه امیر نصرت منقح و یوسف شریعت زاده» آغاز شد، یکی از زبده‌ترین تیم‌های فنی معماری ایران در مدت زمانی کوتاه شکل گرفت.

بیمارستان ژاندارمری (نیروی انتظامی فعلی) در خیابان ولی عصر (عج)، ساختمان مرکزی وزارت کار و تأمین اجتماعی در خیابان آزادی تهران، تعدادی از بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی سازمان بیمه‌های اجتماعی در نقاط مختلف کشور و از جمله بیمارستان ۳۰۰ تختخوابی اصفهان و بالاخره تعداد زیادی از واحدهای مسکونی و منازل شاخص شخصی حاصل شکل گیری این همکاری در فاصله سال‌های ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۱ به حساب می‌آید.

در یک گسست مقطعی، شریعت زاده با دوتن از یاران و همکاران خود (میرزا علی تهرانی و محسن میرحیدر) مؤسسه مستقلی را پایه گذاری می‌کنند، که در سال ۱۳۴۴ و به خاطر گسترش پروژه‌های مهم ساختمانی و نیاز مبرم به تیم‌های زبده طراحی، زمینه‌ای برای پیوست دوباره به مهندس منقح می‌شود و تیم واحد و گسترده‌ای به نام «منقح، شریعت زاده و همکاران» به وجود می‌آید. بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی بیمه‌های اجتماعی کارگران و سازمان تأمین اجتماعی (که آخرین آن‌ها بیمارستان شهید لبافی نژاد تهران است)، مجتمع‌های صنعتی ماشین سازی و تراکتورسازی تبریز، ساختمان روزنامه اطلاعات در تهران و در خیابان خیام و چند ساختمان مهم و مرکزی دیگر، که از جمله آن‌ها می‌توان به دفتر مرکزی مهندسان مشاور بنیان (پیرراز) اشاره کرد. حاصل کار این گروه جدید است که در فاصله بین سالهای ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۰ تحت سرپرستی و مدیریت مهندس منقح صورت می‌گیرد و مطرح می شود.

سال ۱۳۵۰ دور تازه‌ای از فعالیت‌های این تیم طراحی و معماری تحت عنوان «دفتر مهندسان مشاور بنیان» آغاز می‌شود که حاصل آن برای جامعه معماری ایرانی بسیار آشناست. در همین سال است که منقح به دلیل ضوابط ارزیابی و احراز صلاحیت مؤسسات فنی از سوی سازمان برنامه و بودجه، دفتر مهندسان مشاور «بنیان» را به اتفاق همکاران خود بنیان می‌گذارد. مجتمع دانشگاه شهید باهنر کرمان، یک سری از ساختمان‌های آموزشی دانشگاه علم و صنعت، ساختمان صنایع غذایی در نیشابور و گلپایگان و گرمسار، ساختمان چاپ اسکناس بانک مرکزی در تهران، ساختمان شماره ۲ وزارت نفت در تهران، مجتمع صنعتی واگن پارس در اراک، مجتمع آپارتمانی کارشناسان مراکز صنعتی تبریز، مجتمع مسکونی تندیس در بزرگراه آفریقا (تهران)، مطالعه و طراحی ۱۵ مرکز حوزه عمران روستایی و آشیانه هواپیماهای دولتی در فرود گاه مهرآباد تهران از جمله طرح‌هایی است که دفتر بنیان در حد فاصل سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ طراحی و پیاده می‌کند.

امیر نصرت منقح در سال ۱۳۵۷ به آمریکا عزیمت می کند. وی که در ایران عهده دار سمت‌هایی چون نایب رئیس انجمن معماران ایران و جامعه مهندسان مشاور نیز بود، در واشنگتن نیز مورد استقبال برخی از هنردوستان قرار می‌گیرد و تا سال ۱۳۷۳ که آمریکا را برای همیشه و به قصد اقامت دائمی در سوئد (استکهلم) ترک می‌کند، چندین ساختمان ویلایی بزرگ را طراحی و اجرا می‌نماید.

در مدت اقامت در سوئد، او از معماری فاصله می‌گیرد و ذوق و هنرش را در قالبی دیگر عرضه و آزمایش می‌کند. آثار و آفرینه‌های گرافیکی و خوشنویسی او محصول همین دوره از زندگی شخصی وحرفه‌ای و هنری اش است. آثاری که ضمن رونمایی خط و گرافیک، بهره‌ای هم از معماری دارند و آن هم یک معماری ساده و سیال و صمیمی، که با محتوایی از همین دست صورت می‌گیرند و سایه می‌اندازند.

در یکم اکتبر ۲۰۰۸، نمایشگاه تندیس-خط‌های امیرنصرت منقح، در موزهٔ مردم نگاری استکهلم (Etnografiska museet) با حضور وزیر فرهنگ سوئد Liljeroth Lena Adelsohn، گشایش یافت که درنوع خود موردتوجه مراجع و مجامع هنری و فرهنگی و مردمی خارج از کشور قرار گرفت. تندیس- خط‌های امیرنصرت منقح توسط دو هنرمند دیگر اسماعیل فهیمی و فرهاد مطلق با چوب و در ابعاد بزرگ ساخته شده است.^[۱]

در تیر ماه 1390 نیز نمایشگاهی از آثار حجمی امیر نصرت منقح به همت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و اداره کل امور فرهنگی ایرانیان خارج از کشور در فرهنگسرای نیاوران بدون حضور هنرمند برگزار شد.

گاهشمار زندگی

• ۱۳۰۲ : تولد در تهران
• ۱۳۲۵ : کسب مدرک فوق لیسانس معماری از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران با درجه عالی
• ۱۳۲۹ : دریافت بورس پژوهشی معماری از سازمان ملل متحد
• ۱۳۳۰ : تأسیس مؤسسه معماری خصوصی
• ۱۳۳۷ : تأسیس مؤسسه معماری مشترک با یوسف شریعت زاده
• ۱۳۴۴ : تأسیس مؤسسه معماری «منقح - شریعت زاده و همکاران»
• ۱۳۵۰ : تأسیس دفتر مهندسان مشاور «بنیان»
• دهه ۵۰: نایب رئیس انجمن معماران ایران و نایب رئیس جامعه مهندسان مشاور ایران
• ۱۳۵۷-۱۳۳۰ : اقامت در واشنگتن (آمریکا) و خلق چند اثر معماری
• ۱۳۷۳-۱۳۵۷ : اقامت در استکهلم (سوئد) و آغاز فعالیت‌های مجسمه سازی و گرافیک
• ۱۳۸۵ : دریافت تقدیرنامه انجمن معماران ایران

آثار

برخی از پروژهای به انجام رسیده توسط وی عبارتند از:

• بیمارستان ژاندارمری (نیروی انتظامی فعلی) در خیابان ولی عصر
• ساختمان مرکزی وزارت کار و امور اجتماعی در خیابان آزادی تهران
• بیمارستان ۳۰۰ تختخوابی اصفهان
• بیمارستان شهید لبافی نژاد تهران
• مجتمع‌های صنعتی ماشین سازی و تراکتورسازی تبریز
• ساختمان روزنامه اطلاعات در تهران - خیابان خیام
• مجتمع دانشگاه شهید باهنر کرمان
• بخشی از ساختمان‌های آموزشی دانشگاه علم و صنعت
• ساختمان صنایع غذایی در نیشابور و گلپایگان و گرمسار
• ساختمان چاپ اسکناس بانک مرکزی در تهران
• ساختمان شماره ۲ وزارت نفت در تهران
• مجتمع صنعتی واگن پارس در اراک
• مجتمع آپارتمانی کارشناسان مراکز صنعتی تبریز
• مجتمع مسکونی تندیس در بزرگراه آفریقا (تهران)
• مطالعه و طراحی ۱۵ مرکز حوزه عمران روستایی و آشیانه هواپیماهای دولتی در فرودگاه مهرآباد تهران

 منابع

• تندیس خط، http://www.monaghah.com
• خلق خط درفضا، http://www.shamkhani.com/5.asp?id=7
• دربارهٔ امیر نصرت منقح، «وبگاه خبری آفتاب»
• پیشکسوتان جامعه مهندسان مشاور ایران، «وبگاه رسمی انجمن مهندسان مشاور ایران»
• معرفی طراحان و مشاوران بیمارستانساز ایران، «وبگاه تخصصی صنعت بیمارستان سازی در ایران»
• نمایش آثار گرافیکی امیر نصرت منقح در استکهلم، «پایگاه اطلاع‌رسانی اختصاصی معماری و شهرسازی آرونا»
• تلفیق گرافیک و خوشنویسی بر روی چوب ، [۲]
• مركز معماري تهران

آرمین محسن دانشگر, متولد 1352 معمار ایرانی-اتریشی است.

آرمین محسن دانشگر، فارغ التحصیل دانشکده معماری وین اتریش و دارای مدرک دکتری معماری و مدرس فعلی دانشکده معماری وین که پیش از این استاد میهمان در دانشکده های لندن، نیویورک و هنگ کنگ بوده است. وی دفتر معماری دانشگر را در وین بنیاد نهاد که در شهر های مونیخ و لندن نیز دفتر دارد.
دانشگر در دوره های حرفه ای بسیاری در ایران همکاری دارند.
همه چیز در معماری دانشگر از نقطه‌ای شروع می‌شود که نیست و هست... و خط، خطی معمارانه و سطح و فضا... و محصول معماری، که خلق فضا است، فضایی که در مفهوم عام و در تعاملی خاص، انسان، احساسات، اندیشه و دلبستگی‌های و کلیت معنوی وی را لمس کرده و در این ارتباط دو سویه، درکی عمیق و تعالی بخش را در بستر زمان، متبلور می‌سازد...، درکی استعاری و ارتباطی در معنای تغزلی کلمه، خلاقیتی هوشمندانه که حاصل سنتز روح زمانه است با نبوغی طراحانه، روحی منشعب از نگاهی جهانی و جهانی در کوران اطلاعات و فناوری مشتق از آن و البته مهم‌تر از همه نیرویی گران که از حضوری انسانی سرچشمه می‌گیرد، آنچنان که دانشگر عمیقا علاقه‌مند است آن را به چالش کشیده، فضایی نو را از آن استخراج کند: «سال‌ها کار کرده بودم و در کار و دانشکده خط کشیده بودم؛ ناگهان به اینجا رسیدم که نقطه‌ای نیست و تمام جاهایی که می‌روم و هر ساختمانی که می‌بینم و دیده‌ام همه از همین خط تشکیل شده اند! وقتی در فضایی هستیم یا در مکانی که به نقطه هایی که در خطوط هستند فشار وارد می‌شود، این نیروها نباید باعث تغییر فرم خطوط شوند...؟».
در دیدگاه «دانشگر»، آمیزش رویا و واقعیت نه تنها در دنیایی مجازی (VIRTUAL)، به وقوع می‌پیوندد، بلکه وی پا را از این مرز نیز فراتر می‌گذارد و در جاهایی، بخش‌هایی از جهان طبیعت یا جهان فیزیکی را با فضای سایبر (Cyberspace)، متحد می‌کند؛ به بیانی دیگر، وی در جستجوی نگاهی جامع تر در جهت دست یازیدن به مرحله‌ای بالاتر از مقوله تکامل فرهنگ است. نتیجه هرچه که باشد، دانشگر ترجمان معمارانه آن را در خلق این فضا و این فرهنگ، تجربه کرده است؛ خلق یک فرهنگ بصری نو یا ارائه تعاریفی بدیع در حوزه فضای زیست،  فضایی که در آن، معانی جدید دو دنیای مجاز (واقعیت وانموده) و واقعیت (واقعیت فیزیکی در مفهوم کلاسیک)، قرار است در یکدیگر فرو ‌روند. این‌همه نه سبک است و نه یک متدولوژی طراحانه،‌ رویکردی است که می‌تواند دانشگر را در جایگاه معمار پیشرو نهضتی نو در قرن 21 قرار دهد.

آرمین محسن دانشگر برای بشر امروز كه از یك طرف خواهان نوآوری، و ابداع است و از طرف دیگر بی توجه به ریشه ها نیست چه تدبیری باید اندیشید ؟ این تدبیر، منحصر به شاخه خاصی از دانش نمی باشد بلكه در هر زمینه باید اعمال گردد. در هر دوره تاریخی تنها فكری ماندگار است كه بدیع و در عین حال اصیل باشد. اگر سنت یا " فرادهش " به معنای دقیق كلمه در هر دوره ظهوری نوین دارد، در واقع منشاء و سرچشمه ای است پویا كه در حال تجلی دائم است.
در زمانه سرعت و تكنولوژی اگر قرار است بنایی در جهت استفاده برای مقصود خاصی به كار رود (و به عبارتی صرفا تزئینی نباشد) لازم است كه در عین بدیع بودن متناسب با آن مقصود باشد و به سهولت بخشیدن امور و تسریع در كارها كمك كند و در عین ایجاد آرامش واجد زیبایی ظاهریشد و در پس پشت هر فرمی خطوط و اشكال هندسی متنوع وممكن می نگرد تا بتواند هم نمادهای سنتی هر قوم را دراثر جدید حفظ نماید و هم بر آورنده نیازهای بشر مدرن باشد و هم مایه آرامش، در واقع او بر اساس یك سری داده های اولیه بدون محدود ساختن خود در یك قالب از پیش تعیین شده و به عبارتی بستن دست و پای خود در محدودیتها، طرحی نو برگرفته از نوعی الهام و جرقه ذهنی در اندازد كه به بهترین وجه با تغییر صورت دادن به اشكال و خطوط معمول، نقشه ای متمایز و خلاق ولی در عین حال با اساسی محكم طراحی كند.
نكات عمده :
1-    از پیش متعین نبودن طرح (متفاوت بودن آن طرح)
2-     سابقه تربیتی، فكری و فرهنگی اصیل (مثل تركیب رنگها یا نوع فرم خطوط و اشكال(
3-    توجه به یافتهای متنوع و منظرهای مختلف از یك حقیقت
4-     توجه به شرایط و اقتضائات زمانی، مكانی، روحی، فرهنگی
5-     توجه به مبانی اولیه و ضروری در ایجاد طرح و نقشه
6-     نه نافی سنت هاست و نه تبعیت مقلدانه و كپی وار از روش های سنتی می كند بلكه با الهام از سنتها طرحهای بدیع ارائه می كند.
بنابراین این معماری، یك معماری پا در هوا نیست كه ریشه ای در زمین نداشته باشد بلكه در عین حال كه از اعماق سرچشمه زمین تغذیه می كند اما نگاهی به بالا انداخته و توانسته وجوه غیرقابل دید برای عموم را دریابد و به امكانات مختلف و غیر معمول صور توجه كند تا بتواند طرحی نو را كه در عین حال بی خانمان نیست برنامه ریزی كند.

منبع:مركز معماري تهران

بهروز احمدی (زادهٔ آبان ۱۳۲۵ در تهران - درگذشتهٔ ۱۵ شهریور ۱۳۹۱ در تهران) معمار ایرانی و طراح پروژه‌های ساختمان آرمیتاژ در خیابان بخارست تهران، موزهٔ قرآن و نمای ساختمان جدید مجلس شورای اسلامی ایران است. این مهندس معمار با مجموعه فعالیت‌های خود در زمینهٔمعماری، نزدیک به نیم قرن به معماری و هنر ایران خدمت کرد.

زندگی

بهروز احمدی در آبان ماه ۱۳۲۵ در تهران به دنیا آمد.

بهروز احمدی در سال ۱۳۴۴ وارد دانشگاه تهران و در سال ۱۳۵۳ از آن فارغ‌التحصیل شد

این معمار پیشکسوت در نهایت در صبح روز چهارشنبه ۱۵ شهریور ماه، در سن ۶۶ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت. پیکر این معمار صبح روز ۱۶ شهریور ۱۳۹۱، از مقابل دفتر مهندسین مشاور شارستان تشیع و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.

فعالیت‌ها

بهروز احمدی عضو هیأت مدیرهٔ شرکت مشاوران شارستان و یکی از بنیانگذاران این شرکت بوده که امروز آثار ماندگاری از او برجای مانده‌است. احمدی طراح پروژه‌های ساختمان آرمیتاژ در خیابان بخارست، میدان آرژانتین تهران، موزهٔ قرآن واقع در مجموعهٔ نهاد ریاست جمهوری ایران و نمای ساختمان جدید مجلس شورای اسلامی ایران است. این مهندس معمار با مجموعه فعالیت‌های خود در زمینهٔ معماری، نزدیک به نیم قرن در زمینهٔ معماری و هنر ایران فعالیت کرد.

از دیگر آثار او می‌توان به ساختمان‌هایی همچون فروشگاه کوروش، مجتمع ساختمان‌های اداری بم، موزهٔ منطقه‌ای سیستان و بلوچستان، طراحی فرشی به مساحت هزار مترمربع در یکی از میدان‌های شهر تبریز اشاره کرد.

بهروز احمدی در طول دورهٔ فعالیت حرفه‌ای خود حدود ۹۰ پروژه انجام داده که بیشتر این پروژه‌ها در به آثاری نمادین و به‌یادماندنی برای ایرانیان بدل شده‌است. او در آثارش با المان‌های سنتی کار می‌کرد. او طرح برج آرمیتاژ در خیابان بخارست تهران را با الهام از پستخانهٔ سابق ایران و ساختمان مجتمع ادارات بم را با الهام از ساختمان‌های ارگ بم طراحی کرد. احمدی خود در مورد سبک معماری‌اش گفته بود:

از دیدگاه من معمار در طول زندگی از محیط اطراف و وسایط ارتباط جمعی و نشریات و تحولات الگوهای زندگی، ناخودآگاه و گاه به اختیار، تأثیر می‌پذیرد و معماری موفق فارغ از سبک‌های معماری باید با نیازهای روز اجتماع منطبق باشد؛ ولی در محیطی که تمام ضوابط فنی و روابط اجتماعی و الگوهای زیست در حال تحول است، پیروی از یک تفکر معماری (هرچند در جوامع شکل‌یافته به طور جدی مطرح شود)، نمی‌تواند لزوماً نتایج مطلوب در پی داشته باشد.

منابع

• «طراح خانهٔ ملت جدید درگذشت: خداحافظی با بهروز احمدی». خبرگزاری میراث فرهنگی. چهارشنبه، ۱۵ شهریور ۱۳۹۱. بایگانی‌شده ازنسخهٔ اصلی در ۱۶ شهریور ۱۳۹۱.
• «پیکر بهروز احمدی، معمار پیشکسوت، به خاک سپرده شد». ایسنا. پنجشنبه ۱۶ شهریور ۱۳۹۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱۶ شهریور ۱۳۹۱.
• مركز معماري تهران

سیروس باور درسال 1313 در شهر شیراز به دنیا آمد.

باور، تحصیلات متوسطه خود را در دبیرستان البرز در سال 1332 به پایان برد و بلافاصله در رشته هنرهای زیبا وارد دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران شد.

او در سال 1338 در همین رشته لیسانس گرفت سپس به ایتالیا رفت و از دانشکده معماری فلورانس ایتالیا در مقطع دکترا سال فارغ التحصیل شد وی بعد از بازگشت به ایران و تدریس در دانشگاه‌های تهران و پذیرش چند طرح و مسئولیت‌های مختلف در سال 1358 به شهر برزیل سفر کرد و تا سال 1371 در آنجا اقامت گزید.

این معمار در 5 کنکور ملی برزیل شرکت و در سه کنکور تقدیر دریافت می‌کند و در یک اتفاق جالب به دعوت رئیس جمهور پورکنیافاسو به آنجا سفر می‌کند ودر مدت 20 روز طرحهای مسکن و شهر سازی را برای آنها پیاده می‌کند.

او در جاهای مختلف ایران و جهان طرحهای مختلفی طراحی و اجرا کرده است. سیروس باور یکی از آن انگشت‌شمار افرادی است که هم در پژوهش و هم در گسترش دانش معماری و شهرسازی معاصر ایران مجدد به جدیت کوشش کرده است.

بعد از انقلاب، زندگی شخصی و حرفه‌ای سیروس باور وارد مرحله دیگری می‌شود. سفر به خارج از کشور در سال 1358 و اقامت در کشور برزیل تا سال1371 صورت بندی کلی این مرحله جدید به حساب می‌آید.

طرح بنای یادبود برای بورکینافاسو، که ملهم از توتم‌هاست و به تصویب رئیس جمهور آن کشور می‌رسد، یادگار همان 20 روز سال 1366 است.

طرح و اجرای چند خانه مسکونی در شهر پیانو (ایتالیا)، طرح مرکز فرهنگی ـ اجتماعی اسلامی مسجد در شهر رسیف (برزیل)، طرح ساختمان حسابداری در شهر برزیلیا (برزیل) و طرح ساختمان تجاری در شهر سن پائولو نیز از جمله رویدادهای حرفه‌ای زندگی دکتر باور در همان سال‌های اقامت خارج از کشور به شمار می‌رود.

مهندس ارشد طرح‌های مخصوص اداره مهندسی شرکت ملی نفت ایران 48-1345 ـ مدیر گروه آموزش معماری دانشگاه تهران 52-1350 ـ مدیر گروه آموزش شهرسازی دانشگاه تهران 57-1356 ـ عضو هیأت علمی دانشکده هنرهای زیبا 58-1350 ـ عضو شورای داوری طرح‌های جامع در وزارت مسکن و شهرسازی 58-1350 ـ عضو هیأت مدیره نخستین سازمان نظام معماری تهران 1356 مهندس ارشد طرح های مخصوص اداره مهندسی شرکت ملی نفت ایران در فاصله بین سال‌های 1345 تا ،1348 عضو کمیته انتخابات و ترفیعات دانشکده هنرهای زیبا، عضو شورای اجرایی گروه معماری دانشکده هنرهای زیبا، عضو شورای اجرایی گروه شهرسازی، عضو شورای قضاوت طرح های دیپلم دانشکده هنرهای زیبا، عضو شورای قضاوت طرح های شهرسازی (طرح های جامع) در وزارت مسکن و شهرسازی، مسئول صدور کارت اشتغال به کار معماران در وزارت دادگستری از جمله سمت‌های این هنرمند معمار است.

سیروس باور ابتدا و برای نخستین بار در سال‌های نخستین دهه 40 و در دانشگاه ملی ایران دروس"تاریخ معماری مدرن"، "تاریخ شهرسازی" و "شهرسازی عملی" را بنیان می‌گذارد و خود نیز به تدریس آن همت می‌گمارد؛ دروسی که از فلسفه جنبش مدرن در اروپا شروع می‌شود و به پیدایش معماری و هنرمدرن می‌رسد.

با تغییر برنامه‌های دانشکده معماری دانشگاه ملی و دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران که تحت تأثیر تحولات دانشکده‌های معماری اروپا انجام می‌شود، باور نیز در سال 1347 خود را به دانشکده هنرهای زیبای تهران منتقل می‌کند، جایی که پیش از عزیمت به اروپا در آن تحصیل کرده است.

ترجمه کتاب "تاریخ معماری مدرن" نوشته پروفسور "بنه وولو" حاصل همین سال هاست که این معلم معماری و شهرسازی به دلیل کمبود کتاب در زمینه تدریس خود انجام می‌دهد، کتابی که بعدها پایه درس معماری مدرن اروپا می‌شود.

باور اما، به همین ترجمه و تدریس قناعت نمی‌کند و همزمان به تدریس معماری معاصر ایران نیز می‌پردازد. این تدریس همزمان که همراه با عهده دار شدن مسئولیت طرح‌های معماری سال چهارم دانشکده هنرهای زیبا هم بوده است، تا سال 58 ادامه می‌یابد.

تدریس در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، معماری دانشگاه آزاد واحد قزوین و معماری دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز 83-1379 و مسئول پایان نامه های کارشناسی ارشد دانشکده‌های معماری تهران، همدان، شیراز، کرمان، تبریز و قزوین 1385 نیز از دیگر فعالیت های او به شمار می‌آیند.

تاسیس دفتر خصوصی معماری در سال 1345 تا 1348 بنیانگذاری و تدریس دروس تاریخ معماری مدرن، تاریخ شهر‌سازی و شهر‌سازی عملی در ایران و دانشگاه شهید بهشتی در سال‌های 1345 تا 1348 از مراکزی هستند که سیروس باور از بانیان آنها محسوب می‌شود.

طرح جامع نمایشگاه بین‌المللی تهران و مطالعات و تحقیقات برای پارک ـ موزه نفت در مسجد سلیمان از کارهایی است که وی به انجام رسانده است.

سیروس باور یکی از کسانی است که به طور مشخص در طرح هویت بخشی مدارس ایران از سوی سازمان نوسازی مدارس ایران در سال 1385شرکت داشته است.

او همچنین تألیف کتاب "تاریخ معماری معاصر ایران" را در کارنامه خود دارد. او در این کتاب به تأثیر روح زمانه در پیدایش معماری نوین ایران پرداخته است.

علاوه بر این، طرح و اجرای تعداد زیادی خانه‌های مسکونی در تهران، طرح و اجرای مجموعه بهداشتی و رفاهی در پالایشگاه تهران، طرح و اجرای آپارتمان‌های کوچک در عباس آباد تهران، طرح مجموعه مسکونی ـ تجاری ـ تفریحی در بلوار کشاورز و طرح و اجرای تعداد زیادی ویلاهای مسکونی در شهرک غرب تهران در زمره کار و تلاشی بوده که در این سال‌ها و در یک دوره از زندگی باور، رقم خورده است.

 منبع : مركز معماري تهران

یوسف شریعت زاده (۱۳۰۹ - ۱۳۸۰) معمار ایرانی و از پیشگامان معماری معاصر در ایران بود.

او در سال ۱۳۰۹ شمسی در تبریز متولد شد. وی تحصیلات خود را در رشته معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران آغاز کرد و در سال ۱۳۴۲ از این دانشگاه فارغ التحصیل گردید.

زندگی حرفه‌ای

شریعت زاده در سال ۱۳۳۷ به همراه امیر نصرت منقح، «مؤسسه امیر نصرت منقح و یوسف شریعت زاده» را پی ریزی کردند، که طی آن یکی از زبده‌ترین تیم‌های فنی معماری ایران در مدت زمانی کوتاه شکل گرفت. بیمارستان ژاندارمری (نیروی انتظامی فعلی) در خیابان ولی عصر (عج)، ساختمان مرکزی وزارت کار و تأمین اجتماعی در خیابان آزادی تهران، تعدادی از بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی سازمان بیمه‌های اجتماعی در نقاط مختلف کشور و از جمله بیمارستان ۳۰۰ تختخوابی اصفهان و بالاخره تعداد زیادی از واحدهای مسکونی و منازل شاخص شخصی حاصل شکل گیری این همکاری در فاصله سال‌های ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۱ به حساب می‌آید. در سال ۱۳۵۰ دور تازه‌ای از فعالیت‌های این تیم طراحی و معماری تحت عنوان «دفتر مهندسان مشاور بنیان» (پیرراز) به همراه محسن میرحیدر آغاز میشود. از جمله فعالیت های این گروه در سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ می توان به مجتمع دانشگاه شهید باهنر کرمان، یک سری از ساختمان‌های آموزشی دانشگاه علم و صنعت، ساختمان صنایع غذایی در نیشابور و گلپایگان و گرمسار، ساختمان چاپ اسکناس بانک مرکزی در تهران، ساختمان شماره ۲ وزارت نفت در تهران، مجتمع صنعتی واگن پارس در اراک، مجتمع آپارتمانی کارشناسان مراکز صنعتی تبریز، مجتمع مسکونی تندیس در بزرگراه آفریقا (تهران)، مطالعه و طراحی ۱۵ مرکز حوزه عمران روستایی و آشیانه هواپیماهای دولتی در فرود گاه مهرآباد تهران اشاره کرد.

آخرین اثر یوسف شریعت زاده طراحی ساختمان کتابخانه ملی ایران در تهران است. وی در آبان ماه سال ۱۳۸۰ در گذشت.

در آثار معماری شریعت زاده تقلید از سبک های معماری دیگر به چشم نمی خورد و فرم و احجام طرح های او به تبعیت از تحقیق و مطالعه و شناخت دقیق نیازهای فضا شکل گرفته است. او درباره خود می گوید: "من فرم دهنده نیستم، فرم یابنده هستم".

گزیده آثار

• ساختمان های پردیس دانشگاه شهید باهنر کرمان
• ساختمان کتابخانه ملی ایران

منبع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «امیر نصرت منقح»، ویکی‌پدیای فارسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۱).
• وبگاه یادبود شریعت زاده [۱]
• وبگاه جامعه مهندسان مشاور ایران [۲] بازدید ۸ اسفند ۱۳۸۸
• Womens Worlds in Qajar Iran Digital Archive. Middle Eastern Division, Widener Library, Harvard Library.

 مركز معماري تهران

عبدالحمید اشراق (زاده ۱۹۳۱ شیراز) معمار ایرانی ست. او پس از دانش اموختگی از دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس (School of Beaux Arts of Paris) در ۱۹۶۵ بین ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۹ استاد معماری دانشگاه تهران بود.
او دو مجله معماری را بنیان گذاشت و سردبیری کرد، موسیقی ایران و مجله فارسی-فرانسوی هنر و معماری (۱۹۶۷ - ۱۹۷۹). او ۱۵ جلد اثر از نقشه شهرهای ایران را به فارسی و انگلیسی منتشر کرده‌است. او اولین مؤسسه ایرانی کارتوگرافی را بنیان نهاد. او از اولین مؤسسین و دبیرکل مؤسسه معماران ایران بود. او در پاریس می‌زید و رییس سه انجمن فرهنگی ست. او از ۲۰۰۱ تاکنون عضو هیات امنای دانشنامه ایرانیکا ست.

سوابق تحصیلی:
•    اخذ مدرك كارشناسي ارشد معماري از دانشكده معماري و شهرسازي دانشگاه ملي ايران 1353
•    دريافت نشان معمار كاخ بادگير 1351
عناوین و سمت ها:
•    عضو موسس و مديرعامل مهندسين مشاور تينافرايند از 1377
•    عضو جامعه مهندسان مشاور ايران
•    عضو موسس و مشاور عالي BCD كانادا
•    عضو هيات امناء و هيات مديره انجمن مفاخر معماري ايران
مشاغل و مسئولیت های گذشته
•    سرپرست دفتر فني سازمان ملي حفاظت آثار باستاني ايران
•    قائم مقام مديرعامل مهندسان مشاور حيدرغيايي و همكاران
•    عضو موسس شركت سرمايه گذاري مهندسان ايران
•    موسس و مديرعامل كنسرسيوم سازندگان بين المللي ايران
•    عضو موسس و مديرعامل مهندسان مشاور برنامه ريزي و طرح 1377 - 1361
فعالیت ها:
•    همكاري با موسسات بين المللي تخصصي برنامه ريزي و طراحي مجموعه هاي بزرگ در بلژيك، آلمان و آمريكا
•    مطالعه و تحقيق در روش هاي نوين و برنامه ريزي مراكز بهداشتي و بيمارستان هاي بزرگ آموزشي و فوق تخصصي در آمريكا و اروپا
•    تدريس معماري داخلي و معماري تخصصي مراكز درماني در دانشگاه هاي كشور
•    مرمت و ثبت آثار تاريخي در شاهرود، دامغان، گنبد قابوس، مازندران و گيلان
•    طرح و بازسازي حوضخانه سعدي، شيراز
•    طرح و بازسازي ميربزرگ، آمل
•    مطالعه و بررسي بافت هاي تاريخي شهر اصفهان و تعيين محدوده آن
•    طرح محوطه و حفاظت بيستون كرمانشان
•    مجموعه كاخ گلستان و تكيه دولت 1350، مرمت عمارت بادگير و بازسازي بخشي از شمس العماره
•    مشاوره سيستم هاي حفاظتي تخت جمشيد از اثرات جوي
•    شناسايي و ثبت خانه هاي قديمي تهران و مشاركت در مرمت برخي آثار مانند خانه ميرزا محمود وزير 1349
•    طرح و نظارت مجتمع هاي خدماتي و شهري پروژه هاي صنعتي در نقاط مختلف كشور
•    طراحي معماري داخلي و توسعه مجلس سنا
•    طراحي بيمارستان هاي فوق تخصصي دانشگاهي با همكاري مهندسان مشاور اس جي اي، شيكاگو
•    طرح و نظارت و ساخت شهرك هاي مسكوني در تهران و شهرستان ها
•    طرح و نظارت بيمارستان هاي تخصصي دانشگاه ها، بيمارستان فوق تخصصي در تهران (بيمارستان لاله)
•    طرح و نظارت دفاتر كار و مراكز اداري و آموزشي در تهران و مراكز آموزش عالي در دانشگاه تهران
• طرح جامع و طراحي پدافند غيرعامل مجتمع هاي پالايشگاه وليعصر، پتروشيمي اراك و مجتمع صنايع دارويي شهيد مدرس 

منبع : مركز معماري تهران

پُل آبکار (۱۲۸۷ - ۱۳۴۹) (۱۹۰۸-۱۹۷۰) از معماران نوگرای ایرانی ارمنی تبار بود.

زندگی

پل آبکار در سال ۱۲۸۷ خورشیدی در خانواده‌ای نسبتاً مرفه دیده به‌دنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان سن لویی تهران گذراند و در سال ۱۳۰۴ برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت. دیپلم متوسطه خود را از دبیرستان اورلئان فرانسه گرفت و در همان سال در دانشگاه سن لوک بروکسل در رشته معماری دوره‌های شبانه مجسمه‌سازی، مقاومت مصالح، دکوراسیون و منبت‌کاری را نیز طی کرد.

پل آبکار در سال ۱۳۱۶ خورشیدی به تهران بازگشت و در سازمان‌های دولتی عهده دار مشاغل فنی گردید. هفت سال رئیس دفتر فنی گمرکات و هفده سال رئیس دفتر فنی وزارت دارایی بود. سپس مسئولیت دفتر فنی شهربانی کل را عهده‌دار شد و در سال ۱۳۴۸ با درجه همردیف سرهنگ بازنشسته شد.

پل آبکار با ویژگی اصلی استفاده از آجر بهمنی و ورودی‌های تو رفته با حاشیه سنگی در الگوی مسکن تهران شناخته می‌شود. از آثار وی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: ساختمان بی سیم، کلیسای ارامنه کاتولیک، سینما نیاگارا، مدرسه باغچه بان

وی در سن ۶۱ سالگی در اردیبهشت ۱۳۴۹ درگذشت.

زندگی هنری

پل آبکار از پیشروان جنبش نوگرایی معماری در ایران بود. ساختمان‌های آبکار با آجر بهمنی او با ورودی‌های کمی فرورفته و سنگ‌هایی که در اطراف آن نصب شده قابل شناسایی است. پل آبکار ساختمان‌های بسیاری در تهران طراحی کرد از جمله:

• ساختمان سینما نیاگارا
• ایستگاه رادیو (بی‌سیم)
• ساختمان کلیسای ارامنه کاتولیک واقع در خیابان شمالی سفارت روسیه.
• مدرسه کر و لال‌های باغچه‌بان
• کلیه ساختمان‌های پیشکاری‌ها و ادارات وزارت دارایی استان‌ها و ساختمان‌های گمرکات.

پل آبکار تعداد زیادی ویلای مسکونی نیز ساخت و آخرین پروژه او در مسابقه طرح کاخ شهرداری تهران برنده اول شد که اجرا نگردید.

منابع

• کتاب تهران، جلد اول، انتشارات روشنگران: زمستان ۱۳۷۰، ص۸۸.
• ارامنه و سینمای ایران، موزه سینمای ایران، باغ فردوس، طهران
• مركز معماري تهران